Na današnji dan 7. januara 1879. godine u Mostaru rođen je Osman Đikić, bošnjački i bosanskohercegovački pjesnik, pisac, dramatičar, javni i društveni radnik, predstavnik bošnjačke preporodne književnosti.
U Mostaru je završio ruždiju i nekoliko razreda gimnazije. Kad je isključen iz gimnazije, seli se za Carigrad, gdje nastavlja školovanje. Iz Carigrada odlazi u Beograd, a onda u Beč, gdje završava trgovačku akademiju.
Radio je kao bankovni činovnik u Zagrebu, Brčkom i Mostaru. Godine 1909. seli se u Sarajevo, nakon što je izabran za sekretara Muslimanskog kulturnog društva „Gajret“ (pravne prethodnice današnje BZK „Preporod“) i za urednika lista “Gajret”, a već sljedeće, 1910. godine, pokreće politički list “Samouprava”.
Poeziju je počeo pisati veoma mlad, a svoja djela objavljivao je u listovima “Bosanska vila”, “Zora”, “Behar” i dr.
Izdao je zbirke pjesama “Muslimanskoj mladeži”, “Ašiklije” i “Pobratimstvo”, a autor je i drame “Zlatija” koja se prikazivala na „Gajretovim“ i drugim zabavama.
Đikić je bio i folklorist; koncem 19. stoljeća sabrao je zbirku narodnih pjesama u Mostaru i Stocu pod nazivom “Hercegovački biser”.
Preminuo je 30. marta 1912. godine, od posljedica tuberkuloze.
Sabrana djela Osmana Đikića objavila je Izdavačka kuća „Svjetlost“ 1971. godine u ediciji “Kulturno naslijeđe Bosne i Hercegovine”.
Prema projektu beogradskog arhitekte i historičara umjetnosti Aleksandra Deroka, 1936. godine podignuto je spomen-turbe u haremu Karađoz-begove džamije u Mostaru, u koje su preneseni njegovi posmrtni ostaci iz Velikog carinskog harema, u kojem je bio prvotno ukopan.
Godine 1941. ustaše su porušile spomen-turbe, koje je obnovljeno nakon Drugog svjetskog rata. U junu 1992. ovo turbe minirali su pripadnici HOS-a, a djelimično je obnovljeno 1998. godine, prenosi Biserje.ba.
